ဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကုိ စာေရးသူ ကုိ္ယ္တုိင္လည္း သိပ္သိခ်င္ေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တစ္ခါ
တစ္ေလ ေဒါသ ျဖစ္မိတဲ့အခါ ရင္ထဲက "ဒုတ္. ဒုတ္" ဒုတ္ ဒုတ္"နဲ႔ အိပ္မေပွ်ာ္ေတာ့ပါ ဘူး။ ေဒါသျဖစ္
တာထက္ အိပ္မေပ်ာ္တာက ပုိေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မေပ်ာ္ တာ တစ္ခ်က္နဲ့တင္ ေဒါ
သမျဖစ္ခ်င္ တာပါ။ မျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ျဖစ္နရတုန္းပါ။ အနာဂါမ္ မျဖစ္ သေရြ႔ေတာ့ ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဘယ္လုိ ပယ္ရမလဲ ဆုိတာကုိ သိပ္သိခ်င္တာပါ။
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဒါသနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္မွာ
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တကယ့္ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ထည့္ေဟာ ထား ဖူးပါတယ္။
ေဟာစဥ္တရားေတာ္က ဒီလုိပါ။
တစ္ခါက.. သုဓမၼ၀တီပုံႏွိပ္တုိက္ တုိက္အုပ္ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ဒကာႀကီးက မွတ္ဖြယ္ ၀တၳဳကေလး တစ္ခု
ကုိ ေျပာပါတယ္။ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတာ ဒကာလူ ၾကားေကာင္း ၾကားဖူးပါ လိမ့္ မယ္။ အဲဒီ ဦးပန္းေမာင္က
ေရဒီယုိထဲက ေနျပီးေတာ့ "မျဖစ္စေလာက္တရားေတာ္" ေဟာမယ္ဆုိလုိ႔ "ဘာမ်ား ေဟာမွာ ပါလိမ့္မတုန္း"
လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက နားေထာင္ေနတယ္။
သူ ေျပာပုံက မျဖစ္စေလာက္ကေလးနဲ႔ လည္း ဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးပဲ ဆုိ ျပီးေတာ့ မရုိမေသ မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔တဲ့။ ဒကာလူေရာ အဲဒီတုန္းက မၾကားလုိက္ဘူးလား၊ မၾကားဘူးတဲ့သူေတြကပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္စေလာက္ တရားေတာ္တဲ့၊ သူ ဥစၥာေကာင္း တယ္၊ အမည္ေပးပုံကေလးကိုက သိပ္
ေကာင္းေနတယ္။ ျဖစ္ပုံကလည္း ဆန္းတယ္၊ ဘယ္လုိ လဲဆုိေတာ့ တစ္ခါက အင္မတန္ ရင္းရင္းႏွီးနွီး အ
တူေနၾကတဲ့ ဦးပဥၥင္း ႏွစ္ပါးရွိပါသတဲ့။ တစ္ပါးက ေရခ်ိဳးေနတယ္။ အဲဒီလုိ ေရခ်ိဳးေနတုန္း သူ့ဖိနပ္ကုိ တစ္
ပါးက က်ီစယ္လုိတဲ့အေနနဲ႔ ၀ွက္ထားတယ္။ ဟုိေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းက ေရးခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါ ဖိနပ္ စီးမယ္လုိ႔ ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ သူဖိနပ္ ကို မေတြ႔ရဘူး။
မေတြ႔ရေတာ့ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းကလည္း သူ႔ဖိနပ္၀ွက္ထားမွန္းသိလုိ႔ ရယ္စရာအေနနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။
ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာလုိက္တာပါပဲ။
" ေဟ့… ငါ့ဖိနပ္ကုိ ဘယ္ေခြးခ်ီသြားမွန္း မသိဘူး" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္ ၀ွက္ထားတဲ့ ဦးပ
ဥၥင္းက စိတ္နာလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ " ငါကုိ ေခြးျဖစ္ေအာင္ ဆုိတယ္"လုိ႔ အေတြးေခါင္ျပီးေတာ့ စိတ္နာလုိက္တာတဲ႔။ ဟုိ ဖိနပ္ရွင္ ဥိးပဥၥင္းကေတာ့ ေစတနာ မပါပါဘူး၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္တာပါပဲ၊ စိတ္နာေလာက္ေအာင္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူ႔ဖိနပ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒီလုိေျပာရမွာပဲ။ ဖိနပ္ ေခြးခ်ီတယ္လုိ႔ ေျပာတာဟာ ေျပာရုိး ေျပာစဥ္ပဲ။ အေျပာခံရတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေတာ့"ငါ ကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ ေျပာရမလား"ဆုိျပီး စိတ္ဆုိးတာနဲ႔ အုတ္ခဲႀကီးနဲ႔ ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းရဲ႔ ေခါင္းကိုထုလုိက္တာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာသတဲ့။
ေအာင္မယ္ ေျပာတာကေတာ့ သူ့ဥစၥာ မျဖစ္စေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့ ဦးပဥၥင္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရ
တယ္။ အုတ္ခဲနဲ႔ ထူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈႀကီး ျဖစ္ရတယ္"။
၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္ - ႏွာ၁၃၉၊၁၄၀၊၁၄၁။
စာေရးသူတုိ႔ မမီလုိက္တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ေဟာျပလုိ႔ သိခြင့္ ရတာပါ။
ဇာတ္လမ္းေလးက စာကတစ္ဆင့္ ဖတ္ရရုံနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထစရာပါ။ စိတ္သေဘာ မြန္ျမတ္မႈ ေလးေတြ
ကေတာ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴး လြန္ မိသားျဖစ္သြား
ရတာပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြက လူေလာကမွလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ေဒါသအေလ်ာက္ ရာဇ၀တ္သင့္ေနတဲ့ ေထာင္ထဲက သူေတြကုိ ေလာ့လာၾကည့္ရင္ ပင္ကုိယ္ ဓာတ္ခံအား
ျဖင့္ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖ်က္ခနဲ ျဖစ္လုိက္တဲ့ ေဒါသကုိ ဖ်က္ခနဲ မထိန္း
လုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဖ်တ္ခနဲ ျပဳမိသြားၾကတာပါ။
သတိ၀င္တဲ့အခါမွာ အားလုံးက်ဴးလြန္ ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီလုိ က်ဴးလြန္မိလုိက္တာကုိ "ငါ ျပဳမိလုိက္တာ
မွ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါမလား" ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ မယုံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရာအားလုံးက ေနာက္က် သြားခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလာကျပစ္ ဓမၼျပစ္ေတြကုိ နင့္နင့္ ႀကီ းခံစားသြား ရေတာ့တာပါ။
တကယ္လုိ႔ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္လည္း မေနာကံအဆင့္ ေလာက္ မွာပဲ ျဖစ္ေနျပိး ၀စီကံ ၊ ကာယကံကုိ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္း ထားလုိက္ႏုိင္ ရင္ အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးနဲ့ ႀကုံရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အနာဂါမ္မျဖစ္သေရြေတာ့ ေဒါသက ရွိေနဥိးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဦးေတာ့ မေနာကံ အဆင့္မွာပဲ ထိန္း
ထားလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မေနာကံ အဆင့္ မွာပဲ ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ သူတစ္ပါး မသိပါ
ဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိလည္း သူတစ္ပါးက အထင္မေသးေတာ့ ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိ
လုိက္ရင္ ကုိယ္ ေဒါသ ထြက္တာ လူသိသြားပါျပီ ၊ ဒါဆုိ ကုိယ့္ကုိလည္း အထင္ေသးသြားပါျပီ။
ဦးဇင္ေလးႏွစ္ပါးရဲ႔ ျဖစ္စဥ္ကုိ အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ႏႈိုင္း ယွဥ္ ၾကည့္ ရေအာင္ပါ။
တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ သစ္ပင္ ခုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ သစ္ပင္မွာ သားငယ္
တစ္ဥိးနဲ႔ ေနေနတဲ့ နတ္သမီးက သူေနေနတဲ့ ဗိမာန္ကုိ မဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရ
ပါဘူး။ ရဟန္းက စိတ္လက္မာန္ပါနဲ႔ ခုတ္ခ်လုိက္တာ နတ္ သမီးရဲ႔ သားငယ္ေလးလက္ကုိ ထိခုိက္သြား
ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နတ္သမီးက ေဒါသအႀကီး အက်ယ္ ထြက္ျပီး ရဟန္းကုိ သတ္ပစ္မလုိ႔ ႀကံလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသကုိ ထိန္းသိမ္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္ျပပါ
တယ္။
ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက "ခ်စ္သမီး..ကုိယ့္ရဲ့ ေဒါသကုိ သိမ္းဆည္းႏုိင္ခဲ့တာ သိပ္ ေကာင္းတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ခ်စ္သမီးက အဲဒီအရဟန္းရဲ့ အသက္ကုိ အႏၱရယ္ျပဳလုိက္ရင္ ခ်စ္သမီးအတြက္ အကုသုိလ္
ေတြ တုိးပြားသြားလိမ့္မယ္"လုိ႔ အားေပးနွစ္သိမ့္စကား ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ေက်ာင္းအနီးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ေနဖို႔ ေပးလုိက္ ပါတယ္။
ရဟန္းငယ္ေလးေကာ၊ နတ္သမီးေလးေကာ ေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းငယ္ေလး
က ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ နတ္သမီးေလးက ကာယကံ နဲ့့ ၀စီကံကုိ ထိန္းလုိက္ႏုိင္
ပါတယ္။ ေဒါသ ျဖစ္တာခ်င္းအတူတူ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ ထိန္း ႏိုင္ျခင္းနဲ႔ မထိန္းႏုိင္ျဖင့္ ကြာပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္ေလးက စကၠန္႔ပုိင္း ၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးပါ။ ကုိယ္က ဒီစကၠန္႔ပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးကုိ
ေကာင္းေကာင္း ထိန္းလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ရင္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ဆုိး က်ိဳးႀကီးကုိ ရလုိက္ေတာ့
တာပါ။
ဒီေနရာမွာ နည္းယူဖုိ႔ေကာင္းတာက နတ္သမိးေလးရဲ့ အျပဳအမူပါ။ နတ္သမီးေလးက ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသ
ကုိ ထိန္းျပီး အားကုိးေလးစားရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သြားေလွ်ာက္တာပါ။ သြား ေလွ်ာက္တာ အမွားမျဖစ္
ေတာ့ပါဘူ။
ကုိယ္က ဒါေလးကုိ နည္းယူျပီး ေဒါသျဖစ္လာတဲ့ အခါ ကုိယ္ေလးစားရတဲ့ တရားအသိ အေတာ္အတန္ရွိ
တဲ့ ဆရာသမား၊ မိဘ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ဥိးဥိးဆီ ေျပာျပလုိက္ဖုိ႔ ပါ။ ဆရာမိတ္ေဆြေတြရဲ့ တရားစကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၾကားလုိက္ရရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသ က ေျပသြားတာမ်ားပါတယ္။ ဒါလည္း နည္းယူရမယ့္ ေဒါသေျဖနည္းတစ္ခုပါ။ ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္တုိင္ မဆုံးျဖတ္ဘဲ ကုိယ့္
ထက္အသိဉာဏ္ အေတြ႔အႀကုံရွိတဲ့သူကုိ တုိင္ ပင္ျပီးမွ လုပ္တာက အေကာင္းဆုံးပါ။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္း ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ ဆုံျဖတ္ရင္ မွား တာမ်ားပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာျပိဆုိရင္ ကုိယ္ေလးစားရသူ တစ္ဥိးဦးကုိ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလုိက္ပါ။ ရင္ဖြင့္လုိက္၇င္ စိတ္က ေပါ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
တစ္ခု သတိထားရမွာက ကုိယ္တုိင္ပင္ နည္းခံတဲ့သူက တရားအသိ အားနည္းျပီး "ကုိယ့္ကုိ ဒီလုိ ေစာ္
ကားတာ ျငိမ္ခံမေနနဲ႔၊ ျပန္သာ ေဆာ္ပစ္လုိက္ပါလား၊ ငါဘာကူညိရမလဲ" ဆုိျပီ ေျမွာက္ေပးတဲ့သူ မ
ျဖစ္ဖုိ႔ောတ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ တရားအသိအားနည္းတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ား သြားတုိင္ပင္မိရင္ ကုိယ္က မက်ဴး
လြန္ခ်င္ဥိးေတာ့ သူေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြား ဦးမွာပါ။
လူ သုံးမ်ိုးေတြ႔ရပါတယ္။ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ေနတဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ျဖစ္တဲ့ ေဒါသကုိ သိ
ၿပီး ရတဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္တဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘဲ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့သူ ရယ္ပါ။
တစ္ခ်ိဳ႔က ေဒါသမျဖစ္ေအင္ကုိ ေနတာပါ။ သူ့ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ပါ။ မ်က္မွာ ကလည္း ၾကည္
လင္ ေနတာပါ။ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ စိတ္က ၾကည္ေန၊ စိတ္ၾကည္ေနေတာ့ ရုပ္ ကပါ လုိက္ ၾကည္လင္
ေနတာပါ။
တစ္ခ်ိဳ့က်ေတာ့ အလုိမရွိတဲ့ အာရုံ တစ္ခုခုကုိ ေတြ႔ျပီး ေဒါသေတာ့ ျဖစ္ လုိက္ တာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသျဖစေနမွန္းကုိ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ သိတာနဲ႔ ပယ္လုိ႔ရ တဲ့ နည္း တစ္ ခုခုနဲ႔ ပယ္
ပယ္ပစ္တာပါ။ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါသက အၾကာႀကီး တည္ မေန ေတာ့ပါဘူး။
တခိ်ဳ႔က်ေတာ့ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္မွန္းကုိ မသိေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ မေနႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး မေျပာသင့္တဲ့စကားေတြ ေျပာခ်လုိက္မိေရာ။ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခ်လုိက္မိေရာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ေလာကျပစ္၊ ဓမၼျပစ္ႀကီးေတြပါ က်ဴးလြန္မိသူ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ ဒီအေျခေနမ်ိဳး ေရာက္ သြား ရင္ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။
ကုိယ္က ပါရမီအားနည္းေသးလုိ႔ ပထမ အမ်ိဳးအစားမွာ မပါေသးရင္ေတာင္ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားေတာ့ ပါေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။
ေဒါသျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနတာကုိ သိလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ကုိယ္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ ခြက္ ကေလးကုိ ထုိင္
ၾကည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးကုိ စိတ္ကေလးနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနဖုိ႔ပါ။ တတ္ႏုိင္သေရြ႔ ေဒါသရဲ့ သေဘာေလးကုိ မိႏိုင္သမွ် မိေအာင္ ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။
ေဒါသေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ။ ဘယ္လုိေလးျဖစ္ေနတာလဲဆုိျပီး ေဒါသရဲ့ သေဘာ ေလးကုိ သိေန
လုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ႏႈတ္က လည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။"ကုိင္း… ေဒါသေရ ႀကိဳက္ သေလာက္
ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမွာပဲ" လုိ႔ေျပာျပီး ေဒါသကို ေသခ်ာသာစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရမွာပါ။ ေရွ့မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိ
ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနရင္ ခြက္ကေလးရဲ့ သေဘာေလးကုိ သိရသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးက ဘယ္လုိ
ေလးလဲ၊ ဘယ္လုိသေဘာ ေလး ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာ သိေအာင္ ၾကည့္ရမွာပါ။
သိစ ၾကည့္စမွာေတာ့ ေဒါသကေလးက ေပ်ာက္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သိပါ၊ သိပါ၊ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါ မ်ားလာရင္ ေဒါသေလးက ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
လုိရင္းကေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာရင္ ေဒါသကို ျပန္ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။
အဲဒီလုိ ေဒါသျဖစ္တာေလးကုိ သိလုိက္ တာဟာ အဆင့္ျမင့္ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္လုိက္ တာပါပဲ။
မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္မွာ ေဒါသျဖစ္ရင္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိလုိက္ပါတဲ့ ၊ ျမတ္စြာဘုရားက ရုိးရုိးေလးပဲ ျပ
ထားတာပါ။
က်င့္စမွာေတာ့ ခက္ေနမွာပါ။ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး လြယ္သြားလိမ့္ မယ္။ မခက္လွ
တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးကုိ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ မွာ တစ္ဖက္ကလည္း "ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာဘုရား ကုိ အက်င့္နဲ့ ပူေဇာ္ေနတယ္"လုိ႔ ႏွလုံး
သြင္းေနလုိက္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ေလး
ကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ျမတ္စြာ ဘုရားကုိ အားနာသြားျပီး ေဒါသကုိ ဆက္ျပီး မျဖစ္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိောတ့ ကုိယ္က ျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈို္င္းမဲ့ ၾကည္ညိဳထားလုိ႔ပါ။
"ေဒါသ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ သိလုိက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္လုို္ုိက္လုိက္"၊ "ေဒါ သျဖစ္လုိက္တာ
နဲ့ သိလုိက္ျပိး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲံပူေဇာ္လုိက္လုိက္"နဲ႔ ၾကာေလာေတာ့
ဒုတိယ အမ်ိုးအစားထဲမွာ ပါသြားပါလိမ့္မယ္။ ဆက္လက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပထမ အမ်ိဳးအ
စားထဲမွာေတာင္ ပါသြားေတာ့မွာပါ။
အဲဒီလုိမွ မေပ်ာက္ရင္" ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္"လုိ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆုိေနလုိက္
ပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသက အင္အားသိပ္ေကာင္းေနရင္လည္း "ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသ ျဖစ္ေန
တယ္"လုိ႔ အသံကုိ ျမွင့္ျပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးသာ ေအာ္ဆုိေနလုိက္ပါ။ ရြတ္ဆုိရင္းနဲ႔ အသိဉာဏ္ ၀င္
လာတဲ့အခါ ေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိဖုိ႔ ပါပဲ။ ပုထုဇဥ္အေလွ်ာက္ ေဒါသကုိ မပယ္ႏုိင္ေသးလုိ႔
ေဒါသျဖစ္ေနရေသးေပမယ့္ ကုိယ္က ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္စိတ္ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပယ္ ခ်င္စိတ္ကုိ အေျခခံျပီး ရြတ္ေနရင္ ေလ်ာ့ေလ်ာသြားတာ မ်ားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု သတိ ထားရမွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ရ သူနဲ႔ ဘာစကားမွ မေျပာမိေအာင္ ရယ္ ဘာမွ မလုပ္မိေအာင္ ရယ္ အထူး သတိထား ရပါမယ္။ ေဒါသထြက္ေနတုန္း
ေျပာလုိက္ ျပဳလုိက္ရင္ မွားသြားတာမ်ားလုိ႔ပါ။
စာထဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဒါသျဖစ္ရသလဲလုိေတာ့ အနိ႒ာရုံနဲ႔ အေယာနိေသာမနသိကာရ ေၾကာင့္ပါတဲ့။ အနိ႒ာရုံဆုိတာ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံ ကုိယ္အလုိမရွိအပ္တဲ့ အာရုံပါ။
ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႔အထိ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အစား အစညာ ကုိယ္နွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္း၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္ တဲ့လူ စသည္ စသည္ေတြေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အေယာနိေသာမနသိကာရ နွစ္လုံးသြင္းမွားမူေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရ ပါတယ္။
ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေၾကာင့္လည္း ေဒါသျဖစ္ရတာဆုိေတာ့ အနိ႒ာရုံေတြကုိ မျမင္ေအာင္ မ
ၾကားေအာင္ ၾကိဳေရွာင္ထားလုိက္ရင္လည္း ေဒါသကုိ ၾကိဳတားျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။
စာမွာေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ အေယာနိေသာ မနသိ ကာရ ေၾကာင့္
လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အေယာနိေသာမနသိကာရ အဓိကက်ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္
သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ ေတြ႔ဦးေတာ့ ေယာနေသာမနသိကာရနဲ့ ႏွစ္လုံးသြင္း လုိက္၇င္ ေဒါသ မျဖစ္ေတာ့
ပါဘူးတဲ့။
ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့သူက ဒီစာမွတ္ခ်က္ကေလးကုိ ေသခ်ာအာရုံျပဳထားရမွာပါ။ ႀကုံလာတဲ့ အာရုံတုိင္း
ကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ နွလုံးသြင္းထားလုိက္၇င္ ေဒါသျဖစ္ႏုိင္ စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
စာထဲမွာ ထပ္ျပထားတာကေတာ့ အနိ႒ာရုံကုိ တားလုိ႔မရပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံကေတာ့ အေရွ့အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ ၀ဲ ယာကေန ေပၚခ်င္သလုိ ေပၚေပၚေနမွာပါ။ ဘယ္လုိမွ တားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေယာနေသာမနသိကာရကုိ လက္ကုိင္ထားႏုိင္မွ ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသက မျဖစ္ မွာပါ။
ဒီေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းတဲ့ အေလ့ေလး ကုိ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေလ့်ကင့္ထုံထားႏုိင္ရပါမယ္။ ေလ့က်င့္စမွာေတာ့ ရခ်င္မွ ရမွာပါ။ ေလ့က်င့္ပါ မ်ားလာရင္ေတာ့ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ ရင့္က်က္ သြား ေတာ့မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေတြ႔လုိက္တာနဲ့ "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" "ငါ ေယာ
နိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" လုိ႔ ငါးခါေျခာက္ခါေလာက္ ဆင္ျခင္ပစ္ လုိက္ပါ။
ဆင္ျခင္မႈကုိ ေလွ်ာ့ မတြက္ပါနဲ႔။ ဆင္ျခင္ပါ မ်ားရင္ အဲဒီဆင္ျခင္မႈ ကပဲ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ ကူညီသြားပါလိမ့္မယ္။ ဇာတ္၀တၳဳေတြ ထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ သံေ၀ဂျဖစ္၊ အဲဒီ သံေ၀ဂကုိပဲ အ
ေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ဆက္ကူးသြားတာ တရားထူး တရားျမတ္ ရဖုိ႔အထိေတာင္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္တာပါ။ ဒီေတာ့ ရတာ မရတာထား ဆင္ျခင္စရာရွိတာ တင္းတင္းသာဆင္ျခင္ေနလုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈရဲ့ အက်ိဳးကုိ
ေတာ့ ခံစား ရပါလိမ့္မယ္။
ေဒါသ ပယ္နည္းေတြကေတာ့ စာထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ နွလုံးသြင္းျပီး ပယ္တာရယ္၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္တာရယ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။
ကဲ… စာဖတ္သူ၊ ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ "ကဲ… ေဒါသ ၊ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိ
ေသခ်ာထုိင္ေၾကည့္ေနမွာပဲ" ဆုိျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသကေလးကုိ စုိက္ၾကည့္ ေနလုိက္ပါ။ ၾကည့္ပါ ၾကည့္
ပါမ်ားလာရင္ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ေဒါသနည္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခါက.. သုဓမၼ၀တီပုံႏွိပ္တုိက္ တုိက္အုပ္ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ဒကာႀကီးက မွတ္ဖြယ္ ၀တၳဳကေလး တစ္ခု
ကုိ ေျပာပါတယ္။ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတာ ဒကာလူ ၾကားေကာင္း ၾကားဖူးပါ လိမ့္ မယ္။ အဲဒီ ဦးပန္းေမာင္က
ေရဒီယုိထဲက ေနျပီးေတာ့ "မျဖစ္စေလာက္တရားေတာ္" ေဟာမယ္ဆုိလုိ႔ "ဘာမ်ား ေဟာမွာ ပါလိမ့္မတုန္း"
လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက နားေထာင္ေနတယ္။
သူ ေျပာပုံက မျဖစ္စေလာက္ကေလးနဲ႔ လည္း ဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးပဲ ဆုိ ျပီးေတာ့ မရုိမေသ မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔တဲ့။ ဒကာလူေရာ အဲဒီတုန္းက မၾကားလုိက္ဘူးလား၊ မၾကားဘူးတဲ့သူေတြကပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္စေလာက္ တရားေတာ္တဲ့၊ သူ ဥစၥာေကာင္း တယ္၊ အမည္ေပးပုံကေလးကိုက သိပ္
ေကာင္းေနတယ္။ ျဖစ္ပုံကလည္း ဆန္းတယ္၊ ဘယ္လုိ လဲဆုိေတာ့ တစ္ခါက အင္မတန္ ရင္းရင္းႏွီးနွီး အ
တူေနၾကတဲ့ ဦးပဥၥင္း ႏွစ္ပါးရွိပါသတဲ့။ တစ္ပါးက ေရခ်ိဳးေနတယ္။ အဲဒီလုိ ေရခ်ိဳးေနတုန္း သူ့ဖိနပ္ကုိ တစ္
ပါးက က်ီစယ္လုိတဲ့အေနနဲ႔ ၀ွက္ထားတယ္။ ဟုိေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းက ေရးခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါ ဖိနပ္ စီးမယ္လုိ႔ ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ သူဖိနပ္ ကို မေတြ႔ရဘူး။
မေတြ႔ရေတာ့ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းကလည္း သူ႔ဖိနပ္၀ွက္ထားမွန္းသိလုိ႔ ရယ္စရာအေနနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။
ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာလုိက္တာပါပဲ။
" ေဟ့… ငါ့ဖိနပ္ကုိ ဘယ္ေခြးခ်ီသြားမွန္း မသိဘူး" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္ ၀ွက္ထားတဲ့ ဦးပ
ဥၥင္းက စိတ္နာလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ " ငါကုိ ေခြးျဖစ္ေအာင္ ဆုိတယ္"လုိ႔ အေတြးေခါင္ျပီးေတာ့ စိတ္နာလုိက္တာတဲ႔။ ဟုိ ဖိနပ္ရွင္ ဥိးပဥၥင္းကေတာ့ ေစတနာ မပါပါဘူး၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္တာပါပဲ၊ စိတ္နာေလာက္ေအာင္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူ႔ဖိနပ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒီလုိေျပာရမွာပဲ။ ဖိနပ္ ေခြးခ်ီတယ္လုိ႔ ေျပာတာဟာ ေျပာရုိး ေျပာစဥ္ပဲ။ အေျပာခံရတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေတာ့"ငါ ကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ ေျပာရမလား"ဆုိျပီး စိတ္ဆုိးတာနဲ႔ အုတ္ခဲႀကီးနဲ႔ ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းရဲ႔ ေခါင္းကိုထုလုိက္တာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာသတဲ့။
ေအာင္မယ္ ေျပာတာကေတာ့ သူ့ဥစၥာ မျဖစ္စေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့ ဦးပဥၥင္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရ
တယ္။ အုတ္ခဲနဲ႔ ထူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈႀကီး ျဖစ္ရတယ္"။
၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္ - ႏွာ၁၃၉၊၁၄၀၊၁၄၁။
စာေရးသူတုိ႔ မမီလုိက္တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ေဟာျပလုိ႔ သိခြင့္ ရတာပါ။
ဇာတ္လမ္းေလးက စာကတစ္ဆင့္ ဖတ္ရရုံနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထစရာပါ။ စိတ္သေဘာ မြန္ျမတ္မႈ ေလးေတြ
ကေတာ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴး လြန္ မိသားျဖစ္သြား
ရတာပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြက လူေလာကမွလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ေဒါသအေလ်ာက္ ရာဇ၀တ္သင့္ေနတဲ့ ေထာင္ထဲက သူေတြကုိ ေလာ့လာၾကည့္ရင္ ပင္ကုိယ္ ဓာတ္ခံအား
ျဖင့္ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖ်က္ခနဲ ျဖစ္လုိက္တဲ့ ေဒါသကုိ ဖ်က္ခနဲ မထိန္း
လုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဖ်တ္ခနဲ ျပဳမိသြားၾကတာပါ။
သတိ၀င္တဲ့အခါမွာ အားလုံးက်ဴးလြန္ ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီလုိ က်ဴးလြန္မိလုိက္တာကုိ "ငါ ျပဳမိလုိက္တာ
မွ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါမလား" ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ မယုံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရာအားလုံးက ေနာက္က် သြားခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလာကျပစ္ ဓမၼျပစ္ေတြကုိ နင့္နင့္ ႀကီ းခံစားသြား ရေတာ့တာပါ။
တကယ္လုိ႔ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္လည္း မေနာကံအဆင့္ ေလာက္ မွာပဲ ျဖစ္ေနျပိး ၀စီကံ ၊ ကာယကံကုိ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္း ထားလုိက္ႏုိင္ ရင္ အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးနဲ့ ႀကုံရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အနာဂါမ္မျဖစ္သေရြေတာ့ ေဒါသက ရွိေနဥိးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဦးေတာ့ မေနာကံ အဆင့္မွာပဲ ထိန္း
ထားလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မေနာကံ အဆင့္ မွာပဲ ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ သူတစ္ပါး မသိပါ
ဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိလည္း သူတစ္ပါးက အထင္မေသးေတာ့ ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိ
လုိက္ရင္ ကုိယ္ ေဒါသ ထြက္တာ လူသိသြားပါျပီ ၊ ဒါဆုိ ကုိယ့္ကုိလည္း အထင္ေသးသြားပါျပီ။
ဦးဇင္ေလးႏွစ္ပါးရဲ႔ ျဖစ္စဥ္ကုိ အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ႏႈိုင္း ယွဥ္ ၾကည့္ ရေအာင္ပါ။
တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ သစ္ပင္ ခုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ သစ္ပင္မွာ သားငယ္
တစ္ဥိးနဲ႔ ေနေနတဲ့ နတ္သမီးက သူေနေနတဲ့ ဗိမာန္ကုိ မဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရ
ပါဘူး။ ရဟန္းက စိတ္လက္မာန္ပါနဲ႔ ခုတ္ခ်လုိက္တာ နတ္ သမီးရဲ႔ သားငယ္ေလးလက္ကုိ ထိခုိက္သြား
ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နတ္သမီးက ေဒါသအႀကီး အက်ယ္ ထြက္ျပီး ရဟန္းကုိ သတ္ပစ္မလုိ႔ ႀကံလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသကုိ ထိန္းသိမ္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္ျပပါ
တယ္။
ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက "ခ်စ္သမီး..ကုိယ့္ရဲ့ ေဒါသကုိ သိမ္းဆည္းႏုိင္ခဲ့တာ သိပ္ ေကာင္းတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ခ်စ္သမီးက အဲဒီအရဟန္းရဲ့ အသက္ကုိ အႏၱရယ္ျပဳလုိက္ရင္ ခ်စ္သမီးအတြက္ အကုသုိလ္
ေတြ တုိးပြားသြားလိမ့္မယ္"လုိ႔ အားေပးနွစ္သိမ့္စကား ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ေက်ာင္းအနီးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ေနဖို႔ ေပးလုိက္ ပါတယ္။
ရဟန္းငယ္ေလးေကာ၊ နတ္သမီးေလးေကာ ေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းငယ္ေလး
က ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ နတ္သမီးေလးက ကာယကံ နဲ့့ ၀စီကံကုိ ထိန္းလုိက္ႏုိင္
ပါတယ္။ ေဒါသ ျဖစ္တာခ်င္းအတူတူ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ ထိန္း ႏိုင္ျခင္းနဲ႔ မထိန္းႏုိင္ျဖင့္ ကြာပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္ေလးက စကၠန္႔ပုိင္း ၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးပါ။ ကုိယ္က ဒီစကၠန္႔ပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးကုိ
ေကာင္းေကာင္း ထိန္းလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ရင္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ဆုိး က်ိဳးႀကီးကုိ ရလုိက္ေတာ့
တာပါ။
ဒီေနရာမွာ နည္းယူဖုိ႔ေကာင္းတာက နတ္သမိးေလးရဲ့ အျပဳအမူပါ။ နတ္သမီးေလးက ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသ
ကုိ ထိန္းျပီး အားကုိးေလးစားရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သြားေလွ်ာက္တာပါ။ သြား ေလွ်ာက္တာ အမွားမျဖစ္
ေတာ့ပါဘူ။
ကုိယ္က ဒါေလးကုိ နည္းယူျပီး ေဒါသျဖစ္လာတဲ့ အခါ ကုိယ္ေလးစားရတဲ့ တရားအသိ အေတာ္အတန္ရွိ
တဲ့ ဆရာသမား၊ မိဘ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ဥိးဥိးဆီ ေျပာျပလုိက္ဖုိ႔ ပါ။ ဆရာမိတ္ေဆြေတြရဲ့ တရားစကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၾကားလုိက္ရရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသ က ေျပသြားတာမ်ားပါတယ္။ ဒါလည္း နည္းယူရမယ့္ ေဒါသေျဖနည္းတစ္ခုပါ။ ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္တုိင္ မဆုံးျဖတ္ဘဲ ကုိယ့္
ထက္အသိဉာဏ္ အေတြ႔အႀကုံရွိတဲ့သူကုိ တုိင္ ပင္ျပီးမွ လုပ္တာက အေကာင္းဆုံးပါ။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္း ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ ဆုံျဖတ္ရင္ မွား တာမ်ားပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာျပိဆုိရင္ ကုိယ္ေလးစားရသူ တစ္ဥိးဦးကုိ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလုိက္ပါ။ ရင္ဖြင့္လုိက္၇င္ စိတ္က ေပါ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
တစ္ခု သတိထားရမွာက ကုိယ္တုိင္ပင္ နည္းခံတဲ့သူက တရားအသိ အားနည္းျပီး "ကုိယ့္ကုိ ဒီလုိ ေစာ္
ကားတာ ျငိမ္ခံမေနနဲ႔၊ ျပန္သာ ေဆာ္ပစ္လုိက္ပါလား၊ ငါဘာကူညိရမလဲ" ဆုိျပီ ေျမွာက္ေပးတဲ့သူ မ
ျဖစ္ဖုိ႔ောတ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ တရားအသိအားနည္းတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ား သြားတုိင္ပင္မိရင္ ကုိယ္က မက်ဴး
လြန္ခ်င္ဥိးေတာ့ သူေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြား ဦးမွာပါ။
လူ သုံးမ်ိုးေတြ႔ရပါတယ္။ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ေနတဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ျဖစ္တဲ့ ေဒါသကုိ သိ
ၿပီး ရတဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္တဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘဲ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့သူ ရယ္ပါ။
တစ္ခ်ိဳ႔က ေဒါသမျဖစ္ေအင္ကုိ ေနတာပါ။ သူ့ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ပါ။ မ်က္မွာ ကလည္း ၾကည္
လင္ ေနတာပါ။ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ စိတ္က ၾကည္ေန၊ စိတ္ၾကည္ေနေတာ့ ရုပ္ ကပါ လုိက္ ၾကည္လင္
ေနတာပါ။
တစ္ခ်ိဳ့က်ေတာ့ အလုိမရွိတဲ့ အာရုံ တစ္ခုခုကုိ ေတြ႔ျပီး ေဒါသေတာ့ ျဖစ္ လုိက္ တာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသျဖစေနမွန္းကုိ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ သိတာနဲ႔ ပယ္လုိ႔ရ တဲ့ နည္း တစ္ ခုခုနဲ႔ ပယ္
ပယ္ပစ္တာပါ။ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါသက အၾကာႀကီး တည္ မေန ေတာ့ပါဘူး။
တခိ်ဳ႔က်ေတာ့ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္မွန္းကုိ မသိေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ မေနႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး မေျပာသင့္တဲ့စကားေတြ ေျပာခ်လုိက္မိေရာ။ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခ်လုိက္မိေရာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ေလာကျပစ္၊ ဓမၼျပစ္ႀကီးေတြပါ က်ဴးလြန္မိသူ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ ဒီအေျခေနမ်ိဳး ေရာက္ သြား ရင္ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။
ကုိယ္က ပါရမီအားနည္းေသးလုိ႔ ပထမ အမ်ိဳးအစားမွာ မပါေသးရင္ေတာင္ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားေတာ့ ပါေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။
ေဒါသျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနတာကုိ သိလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ကုိယ္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ ခြက္ ကေလးကုိ ထုိင္
ၾကည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးကုိ စိတ္ကေလးနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနဖုိ႔ပါ။ တတ္ႏုိင္သေရြ႔ ေဒါသရဲ့ သေဘာေလးကုိ မိႏိုင္သမွ် မိေအာင္ ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။
ေဒါသေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ။ ဘယ္လုိေလးျဖစ္ေနတာလဲဆုိျပီး ေဒါသရဲ့ သေဘာ ေလးကုိ သိေန
လုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ႏႈတ္က လည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။"ကုိင္း… ေဒါသေရ ႀကိဳက္ သေလာက္
ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမွာပဲ" လုိ႔ေျပာျပီး ေဒါသကို ေသခ်ာသာစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရမွာပါ။ ေရွ့မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိ
ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနရင္ ခြက္ကေလးရဲ့ သေဘာေလးကုိ သိရသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးက ဘယ္လုိ
ေလးလဲ၊ ဘယ္လုိသေဘာ ေလး ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာ သိေအာင္ ၾကည့္ရမွာပါ။
သိစ ၾကည့္စမွာေတာ့ ေဒါသကေလးက ေပ်ာက္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သိပါ၊ သိပါ၊ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါ မ်ားလာရင္ ေဒါသေလးက ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
လုိရင္းကေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာရင္ ေဒါသကို ျပန္ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။
အဲဒီလုိ ေဒါသျဖစ္တာေလးကုိ သိလုိက္ တာဟာ အဆင့္ျမင့္ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္လုိက္ တာပါပဲ။
မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္မွာ ေဒါသျဖစ္ရင္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိလုိက္ပါတဲ့ ၊ ျမတ္စြာဘုရားက ရုိးရုိးေလးပဲ ျပ
ထားတာပါ။
က်င့္စမွာေတာ့ ခက္ေနမွာပါ။ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး လြယ္သြားလိမ့္ မယ္။ မခက္လွ
တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးကုိ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ မွာ တစ္ဖက္ကလည္း "ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာဘုရား ကုိ အက်င့္နဲ့ ပူေဇာ္ေနတယ္"လုိ႔ ႏွလုံး
သြင္းေနလုိက္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ေလး
ကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ျမတ္စြာ ဘုရားကုိ အားနာသြားျပီး ေဒါသကုိ ဆက္ျပီး မျဖစ္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိောတ့ ကုိယ္က ျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈို္င္းမဲ့ ၾကည္ညိဳထားလုိ႔ပါ။
"ေဒါသ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ သိလုိက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္လုို္ုိက္လုိက္"၊ "ေဒါ သျဖစ္လုိက္တာ
နဲ့ သိလုိက္ျပိး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲံပူေဇာ္လုိက္လုိက္"နဲ႔ ၾကာေလာေတာ့
ဒုတိယ အမ်ိုးအစားထဲမွာ ပါသြားပါလိမ့္မယ္။ ဆက္လက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပထမ အမ်ိဳးအ
စားထဲမွာေတာင္ ပါသြားေတာ့မွာပါ။
အဲဒီလုိမွ မေပ်ာက္ရင္" ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္"လုိ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆုိေနလုိက္
ပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသက အင္အားသိပ္ေကာင္းေနရင္လည္း "ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသ ျဖစ္ေန
တယ္"လုိ႔ အသံကုိ ျမွင့္ျပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးသာ ေအာ္ဆုိေနလုိက္ပါ။ ရြတ္ဆုိရင္းနဲ႔ အသိဉာဏ္ ၀င္
လာတဲ့အခါ ေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိဖုိ႔ ပါပဲ။ ပုထုဇဥ္အေလွ်ာက္ ေဒါသကုိ မပယ္ႏုိင္ေသးလုိ႔
ေဒါသျဖစ္ေနရေသးေပမယ့္ ကုိယ္က ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္စိတ္ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပယ္ ခ်င္စိတ္ကုိ အေျခခံျပီး ရြတ္ေနရင္ ေလ်ာ့ေလ်ာသြားတာ မ်ားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု သတိ ထားရမွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ရ သူနဲ႔ ဘာစကားမွ မေျပာမိေအာင္ ရယ္ ဘာမွ မလုပ္မိေအာင္ ရယ္ အထူး သတိထား ရပါမယ္။ ေဒါသထြက္ေနတုန္း
ေျပာလုိက္ ျပဳလုိက္ရင္ မွားသြားတာမ်ားလုိ႔ပါ။
စာထဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဒါသျဖစ္ရသလဲလုိေတာ့ အနိ႒ာရုံနဲ႔ အေယာနိေသာမနသိကာရ ေၾကာင့္ပါတဲ့။ အနိ႒ာရုံဆုိတာ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံ ကုိယ္အလုိမရွိအပ္တဲ့ အာရုံပါ။
ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႔အထိ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အစား အစညာ ကုိယ္နွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္း၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္ တဲ့လူ စသည္ စသည္ေတြေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အေယာနိေသာမနသိကာရ နွစ္လုံးသြင္းမွားမူေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရ ပါတယ္။
ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေၾကာင့္လည္း ေဒါသျဖစ္ရတာဆုိေတာ့ အနိ႒ာရုံေတြကုိ မျမင္ေအာင္ မ
ၾကားေအာင္ ၾကိဳေရွာင္ထားလုိက္ရင္လည္း ေဒါသကုိ ၾကိဳတားျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။
စာမွာေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ အေယာနိေသာ မနသိ ကာရ ေၾကာင့္
လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အေယာနိေသာမနသိကာရ အဓိကက်ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္
သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ ေတြ႔ဦးေတာ့ ေယာနေသာမနသိကာရနဲ့ ႏွစ္လုံးသြင္း လုိက္၇င္ ေဒါသ မျဖစ္ေတာ့
ပါဘူးတဲ့။
ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့သူက ဒီစာမွတ္ခ်က္ကေလးကုိ ေသခ်ာအာရုံျပဳထားရမွာပါ။ ႀကုံလာတဲ့ အာရုံတုိင္း
ကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ နွလုံးသြင္းထားလုိက္၇င္ ေဒါသျဖစ္ႏုိင္ စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
စာထဲမွာ ထပ္ျပထားတာကေတာ့ အနိ႒ာရုံကုိ တားလုိ႔မရပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံကေတာ့ အေရွ့အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ ၀ဲ ယာကေန ေပၚခ်င္သလုိ ေပၚေပၚေနမွာပါ။ ဘယ္လုိမွ တားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေယာနေသာမနသိကာရကုိ လက္ကုိင္ထားႏုိင္မွ ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသက မျဖစ္ မွာပါ။
ဒီေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းတဲ့ အေလ့ေလး ကုိ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေလ့်ကင့္ထုံထားႏုိင္ရပါမယ္။ ေလ့က်င့္စမွာေတာ့ ရခ်င္မွ ရမွာပါ။ ေလ့က်င့္ပါ မ်ားလာရင္ေတာ့ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ ရင့္က်က္ သြား ေတာ့မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေတြ႔လုိက္တာနဲ့ "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" "ငါ ေယာ
နိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" လုိ႔ ငါးခါေျခာက္ခါေလာက္ ဆင္ျခင္ပစ္ လုိက္ပါ။
ဆင္ျခင္မႈကုိ ေလွ်ာ့ မတြက္ပါနဲ႔။ ဆင္ျခင္ပါ မ်ားရင္ အဲဒီဆင္ျခင္မႈ ကပဲ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ ကူညီသြားပါလိမ့္မယ္။ ဇာတ္၀တၳဳေတြ ထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ သံေ၀ဂျဖစ္၊ အဲဒီ သံေ၀ဂကုိပဲ အ
ေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ဆက္ကူးသြားတာ တရားထူး တရားျမတ္ ရဖုိ႔အထိေတာင္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္တာပါ။ ဒီေတာ့ ရတာ မရတာထား ဆင္ျခင္စရာရွိတာ တင္းတင္းသာဆင္ျခင္ေနလုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈရဲ့ အက်ိဳးကုိ
ေတာ့ ခံစား ရပါလိမ့္မယ္။
ေဒါသ ပယ္နည္းေတြကေတာ့ စာထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ နွလုံးသြင္းျပီး ပယ္တာရယ္၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္တာရယ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။
ကဲ… စာဖတ္သူ၊ ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ "ကဲ… ေဒါသ ၊ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိ
ေသခ်ာထုိင္ေၾကည့္ေနမွာပဲ" ဆုိျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသကေလးကုိ စုိက္ၾကည့္ ေနလုိက္ပါ။ ၾကည့္ပါ ၾကည့္
ပါမ်ားလာရင္ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ေဒါသနည္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)
No comments:
Post a Comment