ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကမာေကာင္ေမြးသူတစ္ေယာက္ဟာ အလွဆံုး အႀကီးဆံုး
ပုလဲတစ္လံုးပ်ဳိးဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ
ပင္လယ္ကမ္းစပ္သြားၿပီး သဲေရြးခဲ့တယ္။ သဲတစ္ပြင့္ေရြးတိုင္း သဲေတြကို
ပုလဲျဖစ္ခ်င္ မျဖစ္ခ်င္သူေမးခဲ့တယ္။ အေမးခံရတဲ့ သဲတိုင္းက
ပုလဲမျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း ေခါင္းခါျငင္းဆန္ၾကတယ္။ ကမာေကာင္ေမြးသူဟာ မနက္ကေန
ညေနအထိေရြးခဲ့ေပမယ့္ ပုလဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ သဲတစ္ပြင့္ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။
သူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခ်ိန္မွာ သဲတစ္ပြင့္က ပုလဲျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔
ဆိုလာတယ္။ ပုလဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ သဲပြင့္ကို ေဘးက က်န္တဲ့သဲေတြက ေလွာင္ရယ္ၾကတယ္။
သဲပြင့္ကို တံုး,အတယ္၊ ေဆြမ်ဳိးအေပါင္းအသင္းကို ခဲြၿပီး
ကမာေကာင္ဝမ္းထဲဝင္တယ္၊ ေနမျမင္ လမျမင္၊ စိုထိုင္းထိုင္းနဲ႔ ေ..လ ဝဝ
မရႈရသလို ေမွာင္မည္းမည္း၊ ေအးစက္စက္၊ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ရတယ္၊
သြားေနဖို႔ မထိုက္ဘူးလို႔ ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြ ဘယ္လိုပဲ
ေလွာင္ရယ္ ေလွာင္ရယ္ သဲပြင့္ဟာ ေနာင္တမရစတမ္း ကမာေကာင္ေမြးသူေနာက္
လိုက္သြားခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္မွ လ၊ လမွ ႏွစ္ အလီလီေျပာင္းခဲ့တယ္။ သဲပြင့္ေလးဟာ အခက္အခဲ၊
ဆင္းရဲဒုကၡေတြကိုခံၿပီး လွပလင္းလက္တဲ့ အဖိုးတန္ပုလဲတစ္လံုး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
သူ႔ကို ေလွာင္ရယ္ခဲ့တဲ့သဲပြင့္ေတြကေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ သဲမႈန္ေတြအျဖစ္နဲ႔
တည္ရွိေနတုန္းပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူတိုင္း အဖိုးတန္"ပုလဲ"တစ္လံုးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္။ လွပတဲ့
အဖိုးတန္ပုလဲတစ္လံုး ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျပႆနာအခက္အခဲေတြ႔တိုင္း မတြန္႔ဆုတ္ရဘူး၊
တျခားလူနဲ႔မတူလို႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိမ္ငယ္ရဘူး။ လူ႔ဘဝဆိုတဲ့
ကမာေကာင္ထဲေနၿပီး ျဖစ္လာသမွ် ဆင္းရဲဒုကၡ အခက္အခဲေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခံ
ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဖိုးတန္လွပတဲ့
ပုလဲတစ္လံုးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
No comments:
Post a Comment