ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွာ စာအုပ္ေတြ နည္းနည္းဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ငယ္စဥ္ကာလ ကေလးဘ၀ အရြယ္တုန္းက ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း စသည့္ ကေလးစာေပေတြဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရာမွ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဖတ္ရတာ အရသာေတြ႕လာသည္။ အိမ္မွာ အခ်စ္၀တၳဳေတြမ်ားစြာရွိ၍ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို ဖတ္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္တိုင္ေအာင္ အခ်စ္၀တၳဳေတြကို ျဖတ္မရခဲ့။
ရံဖန္ရံခါ၌ အခ်စ္၀တၳဳေတြဖတ္ရင္း တျခား သုတစာအုပ္မ်ား၊ တက္က်မ္းမ်ားကို ရသေလာက္ ဖတ္မိခဲ့ျပန္သည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြမွာ စိတ္ကမပါေတာ့ဘဲ တက္က်မ္းမ်ား၊ သုတစာအုပ္မ်ားသာ ဖတ္ခ်င္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးေခတ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏ နာမည္ေက်ာ္ ၀တၳဳရွည္မ်ား၊ ၀တၳဳတုိမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုေတာ့ ေတြ႔သည့္အခါတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာကို ဖတ္ခဲ့မိသည္။
ယခု ဘြဲ႕ရ၍ အလုပ္ပင္၀င္ေလၿပီ။ အရြယ္အရ လူငယ္သာရွိေသးသည္။ စာဖတ္အားေကာင္းသူ
မဟုတ္ေသာ္ျငား စံုသင့္သေလာက္ေတာ့ စံုေအာင္ဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီဟု နားလည္ေနမိသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာ၏။ "ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ" ဆိုေသာ
အေတြး။ အမွန္က ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
ေတြးၾကည့္ပါ။ ကႀကီး ခေခြး ေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ၿပီဆိုသည့္ အခ်ိန္ကတည္းက
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနခ်ိန္ သည္ေန႔အထိ စာေတြဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ထဲက စာေတြ၊ ျပင္ပက စာေတြကို စာဖတ္တတ္ခ်ိန္ကတည္းက
နည္းနည္းခ်င္းစီေတာ႔ ဖတ္ခဲ႔ၿပီးၾကၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ။
အတန္းထဲက စာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိဥာဏ္ေတြကို တစ္ဆင့္ခ်င္းျမွင့္တင္ေပးၿပီး ဘ၀မွာ အသက္ေမြးဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေပးခဲ႔သည္။ အျပင္ဘက္က စာေတြကေတာ႔ အတန္းထဲက မရႏိုင္ေသာ ရသမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားကို ထပ္ေလာင္းျဖည္႔ဆည္းေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သည္က ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိဥာဏ္ေတြ ျပည္႔ေနဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။ စင္စစ္ ထိုအရာသည္ လက္ေတြ႕က်ေသာအေျဖ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ အေျဖတစ္ခု ရွိပါေသးသည္။
ဤေနရာ၌ အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ရင္း ေတြ႕ႀကံဳခံစားရတာေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္စာေတြ စဖတ္စက ကိုယ္မသိေသးတာ တစ္ခုကို စာထဲက သိလိုက္ရလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ ပါသည္။ Iron Cross တီး၀ိုင္းကို ဘာေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းေလးမ်ားဟု ေခၚရသလဲဟု စဥ္းစားမရခင္က "ဆရာ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္"၏ "ဟစ္တလာ"စာအုပ္မွာ ဟစ္တလာ ရေသာ ဆုမ်ားသည္ Iron Cross Second Class (တပ္သားေက်ာ္ ဒုတိယအဆင့္)၊ Iron Cross First Class (တပ္သားေက်ာ္ ပထမအဆင့္) ျဖစ္ၿပီး ထုိဆုမ်ားသည္ သာမန္ တပ္သား၊ တပ္ၾကပ္မ်ား ရခဲ၍ ေျမျပင္မွာ ထူးခၽြန္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွ ရသည္ျဖစ္ရာ သူရဲေကာင္းသဖြယ္ ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္သည္ကို ဖတ္ရႈလိုက္ရေတာ႔မွ Iron Cross တီး၀ုိင္းကို သူရဲေကာင္းေလးမ်ားဟု ေခၚတာ နားလည္ရင္း ၀မ္းသာခဲ႔ရေလသည္။
ထို႔ျပင္ "မာရဇၨ" ဆိုေသာ အဆိုေတာ္နာမည္ကို ဘယ္မွာေတြ႕ဖူးပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားရင္း ရာမ၊ လကၡဏ ဇာတ္ေတာ္ ထဲက ဒႆဂီရိ၏ ဦးရီးေတာ္ "မာရဇၨ"ကို "ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ"၏ "လကၤာဒီပခ်စ္သူ" ၀တၳဳျပန္ဖတ္ရင္း ေတြ႕မိမွ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ ပညာရွင္ဦးရီးေတာ္ မာရဇၹ၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ မွည္႔ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ နားလည္ ေက်နပ္ခဲ႔မိသည္။ မာရဇၹကိုယ္တိုင္ကလည္း ၀န္ခံခဲ႔သည္ဟု သိရပါသည္။
တစ္ဖန္ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရး၍ စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုထားေသာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကို ယခု ေနာက္ပိုင္း ထုတ္ေသာ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြမွာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္"ဟုသာ ေတြ႔ရၿပီး ဟိုစဥ္က စာအုပ္ေဟာင္းေတြမွာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" (သို႔) "ျပန္ညိွရမယ္႔ကာရန္" ဟု ေဖာ္ျပထားရာ ဘာအဓိပၸာယ္ႏွင့္ သည္ေခါင္းစဥ္ႀကီးေတြ ေပးပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားမရ ျဖစ္ခဲ႔ဖူး၏။ ေနာက္မွ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္း အထက္တန္း ျမန္မာစာျပ ဆရာႀကီး ဦးဘိုးေငြ ေရးသည္႔ တန္းျမင့္ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္း က်မ္းတြင္ "လြမ္းခ်င္းစပ္နည္း"၌ "ျပန္ဂဟပ္" ကာရန္ယူပံုကို "ျခေသၤ႔လည္ျပန္"ဟု ေခၚေၾကာင္း၊ ျပန္ဂဟပ္ ကာရန္ယူပံု ဆိုသည္မွာ ကာရန္တစ္ခုကို ခံထားၿပီးေနာက္ ထိုကာရန္ႏွင့္ မတူေသာ ကာရန္သစ္တစ္မ်ိဳးကို ထပ္ယူ၍ မူလက ခံခဲ႔ေသာ ကာရန္ကို ျပန္အုပ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုထားရာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးေသာ သီခ်င္းစာသားပါ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လင္ေယာကၤ်ားက မွားေန၍ အမွန္ျမင္ကာ ျပန္လည္ညွိႏိႈင္း ျပဳျပင္၍ ၾကင္နာေတာ႔မည္ ဆိုသည္႔ အေၾကာင္းႏွင့္ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" (သို႔) "ျပန္ညွိရမယ္႔ကာရန္"ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားပံုတို႔ ဆက္စပ္၍ ရသြား၏။
အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ စကားလံုးတို႔၏အေျဖကို မသိခင္က ကိုယ္႔ဘာသာ ထင္ရာ ျမင္ရာ အဓိပၸာယ္ ယူခဲ႔ဖူး၏။ Iron Cross ကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ယူရမွန္း မသိေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ကာ Iron က သံ၊ Cross က ၾကက္ေျခခတ္၊ သံၾကက္ေျခခတ္ဟု ဆိုရင္း ရယ္စရာ လုပ္ခဲ႔ၾကသည္။ မာရဇၹ ကိုေတာ႔ ေဗဒင္ေမး၍ ေပးတာပဲေနမွာဟု ေတြးခဲ႔ၿပီး၊ ျခေသၤ႔လည္ျပန္ကိုေတာ႔ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ႏွင့္ စိုင္းထီးဆိုင္က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျခေသၤ႔ႀကီးေတြဟု တင္စားကာ သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ႔ရသည္႔ ခရီးကို လည္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔တာ ေနမည္ဟု ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေတြးခဲ႔၏။
သည္ေတာ႔ စာမဖတ္ခင္က ရွိ္သည္႔အသိႏွင့္ စာဖတ္ၿပီးမွ ရလာေသာအသိက ရယ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြာျခားေနတာ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္စကားလံုးေတြ က ေလာေလာဆယ္ လူသိမ်ားေနေသာ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸာယ္ တစ္ခု ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ႔ရာမွ သိရွိလာရေသာ စကားလံုးေတြ ျဖစ္သည္။ ယခု ေနာက္ပိုင္း အသံုးနည္း လာၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဟု ထင္ခဲ႔ၿပီးမွ စာဖတ္ရင္း အဓိပၸာယ္ေတြ သိလာရသည္႔ စကားလံုးေတြလည္း ရွိပါေသးသည္။ ဥပမာ "အလြန္ခ်ာသူ"၊ "ဗိုင္းနာမ" စသည္႔ စကားလံုးတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ဘက္ေခတ္မွာ ရံဖန္ရံခါ၌ "ေတာ္ေတာ္ခ်ာတဲ႔ေကာင္ကြာ"ဟု လူႀကီးေတြ ေျပာသည္႔အခါ၊ "ဗိုင္းနာမ"ဟု အရပ္ထဲမွာ ဆိုၾကသည္႔ အခါမွသာ ၾကားရသည္႔ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေရွးေခတ္ျမန္မာေယာကၤ်ားမ်ား ေဆးမင္ေၾကာင္ အထိုးခံစဥ္၊ ေအာ္သည္၊ သည္းသည္၊ အံႀကိတ္ခံသည္ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေတြက ကြမ္းေပး၍ အနားမွာရွိေသာ အတီးသမားမ်ားကို ေမ်ာက္မင္းအူသံ ကဲ႔သို႔ေသာ ငိုညည္းသံအစစ္ကို တီးေပးခိုင္းရာ ေမ်ာက္မင္းအူသံ အစစ္အစား "အခ်ာပ၀ရ" ခ်ီေသာ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကို တမင္ဖ်က္၍ တီးေပးရ၏။ ခဏခဏ စုတ္ထိုးတတ္သူ၊ သည္းတတ္သူျဖစ္က အတီးသမားမ်ား ခဏခဏ "အခ်ာပ၀ရ" လုပ္ရရာ၊ ခဏခဏ ခ်ာရသူ၊ အလြန္ခ်ာသူ ျဖစ္လာ၏။ ဒါကိုပင္ အစြဲျပဳကာ အလြန္ခ်ာသူဟု ဆိုခဲ႔ေၾကာင္း ဆရာႀကီး "ရန္ကုန္ဘေဆြ"၏ "ျမန္မာျပည္သား" စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးၿပီး သတၱိနည္းသူကို ဆိုခဲ႔ရာမွ ယခုအခါ အရည္အေသြးညံ့သူကို ခ်ာသည္႔လူဟု ဆိုေနၾကေၾကာင္း ေတြးေတာ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ႔ေလသည္။
တစ္ဖန္ ေရွးေခတ္ အပ်ိဳေလးတို႔ ၀ဲလင္းေဆာင္ (အိမ္မ၏ေရွ႕၌ အမိုးတစ္ဆင့္ျပဳ၍ ထုတ္ထားေသာ ေဘးႏွစ္ဖက္အကာႏွင့္ ေခါင္ပါသည္႔ ေျမစိုက္အေဆာင္၊ အိမ္သံုးပစၥည္း၊ လယ္ယာသံုးပစၥည္းမ်ားလည္း ထားသည္႔ အေဆာင္)၌ ဗိုင္းငင္ရင္း လူပ်ိဳကေလးေတြကို ဧည္႔ခံ၍ စကားထာ၀ွက္ဥာဏ္စမ္းၾကရာမွ ထူလြန္း၊ ထိုင္းလြန္း၊ အလြန္း၊ ညံ႔ဖ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မည္သည္႔ ကာလသားကမွ မႀကိဳက္ႏိုင္ၾကဘဲ စြန္႔ပစ္သြားၾက သျဖင့္ ဗိုင္းငင္ေသာအလုပ္ခြင္၌ နာခဲ႔ရ၍ "ဗိုင္းနာမ" ျဖစ္ေတာ႔မည္ဟု မိမိဘာသာ ရည္ညႊန္းကာ ထိုဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ စကားထာ၀ွက္ပါေတာ႔မည္ဆို၍ စကားထာ၀ွက္ခဲ႔ရသည္ဟု ထို "ျမန္မာျပည္သား" စာအုပ္မွာပင္ ဖတ္ခဲ႔ရျပန္ရာ သည္ဘက္ေခတ္၌ ဆဲေရးသည္ဟု ယူဆေသာ အယူမွာ မွားယြင္းေနေၾကာင္း နားလည္ခဲ႔ရျပန္သည္။
အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ္သိထားေသာ စကားလံုးေလးေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ဆိုလိုခ်င္သည္က စာနည္းနည္းဖတ္လွ်င္ နည္းနည္းသိသည္။ မ်ားမ်ားဖတ္လွ်င္ မ်ားမ်ားသိသည္ဟု နားလည္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔သိရာ၌ မိမိဗဟုသုတ တိုးပြားလာသလို၊ ရမ္းသန္း၍ ထင္ေနေသာ အထင္မ်ားလည္း ေ၀၀ါးရာမွ ၾကည္လင္ျပတ္သားလာ၏။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားလာသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း ရသည္။ ၿပီးေတာ႔ မိမိသိထားေသာ အသိတစ္ခုကို ျပန္လည္ အသံုးခ်ႏိုင္လာ၏။ မ်ားမ်ားဖတ္သူက မ်ားမ်ားသိထားရာ ေရွ႕က သူတို႔သိခဲ႔သမွ် အသံုးခ်ျပထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို နည္းနည္းသိသူမ်ားက ရွာေဖြေလ႔လာရ၏။ သူတို႔နည္းတူ သိလာရေသာအခါ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရ၏။
သို႔ေသာ္ စာဖတ္ျခင္းသည္ သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္၊ သိလာသမွ်ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားရေအာင္ ဖတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္တာလည္း စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိနားလည္လာျပန္ပါသည္။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ။
စာေတြက မ်ိဳးစံုရွိသည္။ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုပါသည္။ က႑ မ်ားစြာရွိသည္။ ငယ္စဥ္မွ ေသသည္႔ တိုင္ေအာင္လည္း စာေတြဖတ္ခဲ႔ ၊ဖတ္ဆ၊ဲ ဖတ္ၾကရဦးမည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ႔ စာထဲက တစ္ခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္တာ ထင္ရွားသည္။ အပ်င္းေျပဖတ္ဖတ္၊ ရည္ရြယ္၍ ဖတ္ဖတ္ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္တာျဖစ္သည္။ ဘာခံစားရမလဲ၊ ဘာေတြ ဗဟုသုတ ရမလဲ၊ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိရမလဲဆိုသည္႔ အေတြးမ်ိဳးႏွင့္ ဖတ္တာျဖစ္သည္။ မဖတ္ခင္ႏွင့္ ဖတ္ေနဆဲမွာေတာ႔ သည္အေတြးမရွိ။ ရွိလွ်င္လည္း စာဖတ္ၿပီး ဘာမွမရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘာရမလဲဆိုေသာ အေတြးႀကီးက လႊမ္းမိုးေနလွ်င္ တကယ္ဖတ္လွ်င္ ဘာမွမရေတာ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေတြ႕ သိခဲ႔ဖူးသည္။
စာကို စာလိုဖတ္၊ ၿပီးမွ ေတြးေတာဆင္ျခင္၊ သည္လိုလုပ္မွ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ကို က်က္မိကာ ေနာက္ဆို သူ႔စာပဲ ဖတ္ေတာ႔မည္ဆိုၿပီး စာကို ေရြးဖတ္ကာ၊ ဘာမရလဲဆိုသည္႔ ေမးခြန္းကို ေျဖၿပီးသားျဖစ္ သြားတတ္သည္။ စာေရးသူေပးတာႏွင့္ မိမိလိုခ်င္တာ ကိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္သူက ဘာကို ဖတ္ပါဟု ေျပာစရာမလိုေတာ႔။ စာကို စံုေအာင္ ဖတ္ပါတို႔၊ ေရြးဖတ္ပါတို႔ ဆိုေသာ စကားေတြကို နားမ၀င္ေတာ႔။ ကိုယ္႕ဘာသာ သိလာသည္။ ဘယ္သူက ဘာေတြေရး၍ ဘာေတြေပးေနသည္။ ဘယ္စာအုပ္ဖတ္လွ်င္ အက်ိဳးမရွိ။ သည္လိုသိသြားၿပီး စာထဲက ဘာရမလဲဆိုေသာ အေတြးက အလိုလိုေပ်ာက္သြားသည္။ တကယ္ရတာကိုေတာင္ ခံစားမိေနၿပီမဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ စာဖတ္ျခင္းသည္ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၍ ဖတ္သည္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ႔သလို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိဥာဏ္ေတြ ျပည္႔ေနဖို႔ ဖတ္တာမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ အသိ ဥာဏ္ေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖည္႔ေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေတြးၾကည္႔ပါ။ စာေရးဆရာဆိုလွ်င္ေတာ႔ ဗဟုသုတ ျပည္႔ေလ ေကာင္းေလမို႔ သူ႔ဘာသာ သူေတာ႔ အက်ဳိးရွိေပလိမ္႔မည္။
တျခားလူအတြက္က်ေတာ႔ ထိုသုိ႔မဟုတ္။ ဗဟုသုတေတြရ၊ အသိဥာဏ္ေတြရင့္က်က္ေနျခင္းသည္ စာေရးဖို႔မဟုတ္။ ပညာရွိ သုခမိန္ႀကီးလုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္။ ငါတတ္တယ္ကြဟု ေမာ္ၾကြားကာ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ လုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္။ စာအုပ္ဘယ္ႏွစ္အုပ္ ဖတ္ၿပီးပါၿပီဟု ၾကြားခ်င္၍ စာဖတ္တာလည္းမဟုတ္။
အဓိက က စာဖတ္ၿပီး ရလာေသာ ဗဟုသုတေတြ၊ ရင့္က်က္လာေသာ အသိဥာဏ္ေတြက ထိုသူကို ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ကာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ဆိုတာ သြားေတြ႕ရသည္။
လူေတာထဲမွာ လူေတြႏွင့္ ေနသည္။ အမွားနည္းေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ဖို႔ မိဘ၊ ဆရာသမားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတြ ရွိသည္။ စာအုပ္ ဖတ္လွ်င္ေတာ႔ ထိုသူေတြက ဘာမွ်မေျပာလည္း ကိုယ္႔ဘာသာ နားလည္သြားသည္။
ဘယ္သူႏွင့္ဆို၊ ဘယ္လို ေနရမည္။ ဘယ္လို ဆက္ဆံရမည္။ ဘ၀ကို တိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ဘ၀ကူး ေကာင္းေစခ်င္သည္။ စသည္ျဖင့္ စာစံုလွ်င္ စံုသလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ထိန္းေက်ာင္းသြားႏို္င္သည္။ တစ္ခုေတာ႔ရွိသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ဖို႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ပိုဖတ္ဖို႔ေတာ႔ လိုမည္။ ဒါလည္း ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ် မလုပ္ရ။ စားမ်ားမ်ားဖတ္လာလွ်င္ စာအုပ္ေတြကပင္ မိမိကို လမ္းညႊန္သြားလိမ္႔မည္။ "ငါ့ကိုဖတ္ရင္ မင္းအခ်ိန္ကုန္တာေပါ႔"၊ "ငါ႔ကိုဖတ္ပါ၊ မင္းအသိဥာဏ္ေတြ ထပ္ၿပီး ပြင့္သြားလိမ္႔မယ္" ဟု စာအုပ္ေတြကပင္ ေျပာလိမ္႔မည္။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အၿမဲထိန္းေက်ာင္းေနႏို္င္ရန္ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရင္းႏွင့္ ရပ္မပစ္ပါႏွင့္။ ဖယ္ရွားမပစ္ပါႏွင့္ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစ။ စာအုပ္ေကာင္းေတြကို ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို စာစံုေအာင္ဖတ္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆိုပါဦးမည္။ တခ်ဳိ႔က သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ စာေတာ္ေတာ္ဖတ္သည္ဟု အထင္ေရာက္ကာ တခ်ိဳ႕ စာေတြကို ဖတ္သင့္ပါလ်က္ ကိုယ္႔ဥာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ နိမ္႔သည္ဆိုကာ ဖတ္စာရာမလိုဟု ဖယ္ရွားတတ္သည္။ ထိုသူေတြမွာ ဘာသြားေတြ႕ရသလဲဆိုလွ်င္ ရံဖန္ရံခါ၌ လူအမ်ားက လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အမွားမ်ိဳးကို သူတို႔က အမွန္ဟု ထင္ကာ လမ္းလြဲေနတာ ေတြ႕ရေလသည္။
လူတိုင္းကေတာ႔ မွားၾကေပလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သည္႔သူ မွားၿပီဆိုလွ်င္ သူမ်ားထက္ ထူးျခားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မွားတတ္ျပန္သည္။ သည္ေတာ႔ စာဖတ္သည္႔သူ မွားရျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ အသိဥာဏ္ေတြ ဖြင့္ေပးမည္႔စာ (သို႕မဟုတ္) ရွိေနသည္႔ အသိဥာဏ္ကို လႈပ္ႏိႈးသည္႔စာမ်ိဳးကို ေရွာင္ကာ ထပ္မဖတ္ဘဲ ကိုယ္႕ဘာသာ လူတတ္ႀကီးလုပ္ေန၍သာ မွားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေပသည္။
သည္မွ်ဆိုလွ်င္ "ဘာေၾကာင့္စာဖတ္သလဲ" ဆိုေသာ ေမးခြန္းကေလး ရွင္းေလာက္ေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းရေသာ ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ စာေတြဖတ္ရသည္ဟု နားလည္ႏိုင္ၿပီ ထင္ပါသည္။ ထပ္ဆိုပါရေစ။ စာေကာင္းေတြကို မ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြန္းအားေပးရန္၊ သတိေပးရန္ အတြက္လည္း အဆက္မျပတ္ေအာင္ ဖတ္ပါ။ ထိုသို႔ဖတ္မွလည္း စာဖတ္သည္ဆိုေသာ အလုပ္ႏွင့္အညီ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရလာမည္ျဖစ္သည္။
အေသခ်ာဆံုးကေတာ႔ စာေကာင္းေတြကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ဖတ္သူသည္ သူ၏ အသိဥာဏ္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ပြင့္လင္းတိုးတက္ေနမည္ ျဖစ္ၿပီး ေလာကထဲမွာ ေနထိုင္ရာ၌ တျခားသူေတြထက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈ၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈေတြ အနည္းႏွင့္ အမ်ား သာလြန္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလ႔လာ သံုးသပ္မိပါေတာ႔သည္။ ။
အတန္းထဲက စာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိဥာဏ္ေတြကို တစ္ဆင့္ခ်င္းျမွင့္တင္ေပးၿပီး ဘ၀မွာ အသက္ေမြးဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေပးခဲ႔သည္။ အျပင္ဘက္က စာေတြကေတာ႔ အတန္းထဲက မရႏိုင္ေသာ ရသမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားကို ထပ္ေလာင္းျဖည္႔ဆည္းေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သည္က ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိဥာဏ္ေတြ ျပည္႔ေနဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။ စင္စစ္ ထိုအရာသည္ လက္ေတြ႕က်ေသာအေျဖ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ အေျဖတစ္ခု ရွိပါေသးသည္။
ဤေနရာ၌ အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ရင္း ေတြ႕ႀကံဳခံစားရတာေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္စာေတြ စဖတ္စက ကိုယ္မသိေသးတာ တစ္ခုကို စာထဲက သိလိုက္ရလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ ပါသည္။ Iron Cross တီး၀ိုင္းကို ဘာေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းေလးမ်ားဟု ေခၚရသလဲဟု စဥ္းစားမရခင္က "ဆရာ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္"၏ "ဟစ္တလာ"စာအုပ္မွာ ဟစ္တလာ ရေသာ ဆုမ်ားသည္ Iron Cross Second Class (တပ္သားေက်ာ္ ဒုတိယအဆင့္)၊ Iron Cross First Class (တပ္သားေက်ာ္ ပထမအဆင့္) ျဖစ္ၿပီး ထုိဆုမ်ားသည္ သာမန္ တပ္သား၊ တပ္ၾကပ္မ်ား ရခဲ၍ ေျမျပင္မွာ ထူးခၽြန္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွ ရသည္ျဖစ္ရာ သူရဲေကာင္းသဖြယ္ ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္သည္ကို ဖတ္ရႈလိုက္ရေတာ႔မွ Iron Cross တီး၀ုိင္းကို သူရဲေကာင္းေလးမ်ားဟု ေခၚတာ နားလည္ရင္း ၀မ္းသာခဲ႔ရေလသည္။
ထို႔ျပင္ "မာရဇၨ" ဆိုေသာ အဆိုေတာ္နာမည္ကို ဘယ္မွာေတြ႕ဖူးပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားရင္း ရာမ၊ လကၡဏ ဇာတ္ေတာ္ ထဲက ဒႆဂီရိ၏ ဦးရီးေတာ္ "မာရဇၨ"ကို "ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ"၏ "လကၤာဒီပခ်စ္သူ" ၀တၳဳျပန္ဖတ္ရင္း ေတြ႕မိမွ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ ပညာရွင္ဦးရီးေတာ္ မာရဇၹ၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ မွည္႔ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ နားလည္ ေက်နပ္ခဲ႔မိသည္။ မာရဇၹကိုယ္တိုင္ကလည္း ၀န္ခံခဲ႔သည္ဟု သိရပါသည္။
တစ္ဖန္ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရး၍ စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုထားေသာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကို ယခု ေနာက္ပိုင္း ထုတ္ေသာ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြမွာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္"ဟုသာ ေတြ႔ရၿပီး ဟိုစဥ္က စာအုပ္ေဟာင္းေတြမွာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" (သို႔) "ျပန္ညိွရမယ္႔ကာရန္" ဟု ေဖာ္ျပထားရာ ဘာအဓိပၸာယ္ႏွင့္ သည္ေခါင္းစဥ္ႀကီးေတြ ေပးပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားမရ ျဖစ္ခဲ႔ဖူး၏။ ေနာက္မွ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္း အထက္တန္း ျမန္မာစာျပ ဆရာႀကီး ဦးဘိုးေငြ ေရးသည္႔ တန္းျမင့္ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္း က်မ္းတြင္ "လြမ္းခ်င္းစပ္နည္း"၌ "ျပန္ဂဟပ္" ကာရန္ယူပံုကို "ျခေသၤ႔လည္ျပန္"ဟု ေခၚေၾကာင္း၊ ျပန္ဂဟပ္ ကာရန္ယူပံု ဆိုသည္မွာ ကာရန္တစ္ခုကို ခံထားၿပီးေနာက္ ထိုကာရန္ႏွင့္ မတူေသာ ကာရန္သစ္တစ္မ်ိဳးကို ထပ္ယူ၍ မူလက ခံခဲ႔ေသာ ကာရန္ကို ျပန္အုပ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုထားရာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးေသာ သီခ်င္းစာသားပါ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လင္ေယာကၤ်ားက မွားေန၍ အမွန္ျမင္ကာ ျပန္လည္ညွိႏိႈင္း ျပဳျပင္၍ ၾကင္နာေတာ႔မည္ ဆိုသည္႔ အေၾကာင္းႏွင့္ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" (သို႔) "ျပန္ညွိရမယ္႔ကာရန္"ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားပံုတို႔ ဆက္စပ္၍ ရသြား၏။
အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ စကားလံုးတို႔၏အေျဖကို မသိခင္က ကိုယ္႔ဘာသာ ထင္ရာ ျမင္ရာ အဓိပၸာယ္ ယူခဲ႔ဖူး၏။ Iron Cross ကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ယူရမွန္း မသိေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ကာ Iron က သံ၊ Cross က ၾကက္ေျခခတ္၊ သံၾကက္ေျခခတ္ဟု ဆိုရင္း ရယ္စရာ လုပ္ခဲ႔ၾကသည္။ မာရဇၹ ကိုေတာ႔ ေဗဒင္ေမး၍ ေပးတာပဲေနမွာဟု ေတြးခဲ႔ၿပီး၊ ျခေသၤ႔လည္ျပန္ကိုေတာ႔ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ႏွင့္ စိုင္းထီးဆိုင္က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျခေသၤ႔ႀကီးေတြဟု တင္စားကာ သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ႔ရသည္႔ ခရီးကို လည္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔တာ ေနမည္ဟု ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေတြးခဲ႔၏။
သည္ေတာ႔ စာမဖတ္ခင္က ရွိ္သည္႔အသိႏွင့္ စာဖတ္ၿပီးမွ ရလာေသာအသိက ရယ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြာျခားေနတာ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္စကားလံုးေတြ က ေလာေလာဆယ္ လူသိမ်ားေနေသာ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸာယ္ တစ္ခု ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ႔ရာမွ သိရွိလာရေသာ စကားလံုးေတြ ျဖစ္သည္။ ယခု ေနာက္ပိုင္း အသံုးနည္း လာၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဟု ထင္ခဲ႔ၿပီးမွ စာဖတ္ရင္း အဓိပၸာယ္ေတြ သိလာရသည္႔ စကားလံုးေတြလည္း ရွိပါေသးသည္။ ဥပမာ "အလြန္ခ်ာသူ"၊ "ဗိုင္းနာမ" စသည္႔ စကားလံုးတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ဘက္ေခတ္မွာ ရံဖန္ရံခါ၌ "ေတာ္ေတာ္ခ်ာတဲ႔ေကာင္ကြာ"ဟု လူႀကီးေတြ ေျပာသည္႔အခါ၊ "ဗိုင္းနာမ"ဟု အရပ္ထဲမွာ ဆိုၾကသည္႔ အခါမွသာ ၾကားရသည္႔ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္သည္။
ေရွးေခတ္ျမန္မာေယာကၤ်ားမ်ား ေဆးမင္ေၾကာင္ အထိုးခံစဥ္၊ ေအာ္သည္၊ သည္းသည္၊ အံႀကိတ္ခံသည္ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေတြက ကြမ္းေပး၍ အနားမွာရွိေသာ အတီးသမားမ်ားကို ေမ်ာက္မင္းအူသံ ကဲ႔သို႔ေသာ ငိုညည္းသံအစစ္ကို တီးေပးခိုင္းရာ ေမ်ာက္မင္းအူသံ အစစ္အစား "အခ်ာပ၀ရ" ခ်ီေသာ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကို တမင္ဖ်က္၍ တီးေပးရ၏။ ခဏခဏ စုတ္ထိုးတတ္သူ၊ သည္းတတ္သူျဖစ္က အတီးသမားမ်ား ခဏခဏ "အခ်ာပ၀ရ" လုပ္ရရာ၊ ခဏခဏ ခ်ာရသူ၊ အလြန္ခ်ာသူ ျဖစ္လာ၏။ ဒါကိုပင္ အစြဲျပဳကာ အလြန္ခ်ာသူဟု ဆိုခဲ႔ေၾကာင္း ဆရာႀကီး "ရန္ကုန္ဘေဆြ"၏ "ျမန္မာျပည္သား" စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးၿပီး သတၱိနည္းသူကို ဆိုခဲ႔ရာမွ ယခုအခါ အရည္အေသြးညံ့သူကို ခ်ာသည္႔လူဟု ဆိုေနၾကေၾကာင္း ေတြးေတာ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ႔ေလသည္။
တစ္ဖန္ ေရွးေခတ္ အပ်ိဳေလးတို႔ ၀ဲလင္းေဆာင္ (အိမ္မ၏ေရွ႕၌ အမိုးတစ္ဆင့္ျပဳ၍ ထုတ္ထားေသာ ေဘးႏွစ္ဖက္အကာႏွင့္ ေခါင္ပါသည္႔ ေျမစိုက္အေဆာင္၊ အိမ္သံုးပစၥည္း၊ လယ္ယာသံုးပစၥည္းမ်ားလည္း ထားသည္႔ အေဆာင္)၌ ဗိုင္းငင္ရင္း လူပ်ိဳကေလးေတြကို ဧည္႔ခံ၍ စကားထာ၀ွက္ဥာဏ္စမ္းၾကရာမွ ထူလြန္း၊ ထိုင္းလြန္း၊ အလြန္း၊ ညံ႔ဖ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မည္သည္႔ ကာလသားကမွ မႀကိဳက္ႏိုင္ၾကဘဲ စြန္႔ပစ္သြားၾက သျဖင့္ ဗိုင္းငင္ေသာအလုပ္ခြင္၌ နာခဲ႔ရ၍ "ဗိုင္းနာမ" ျဖစ္ေတာ႔မည္ဟု မိမိဘာသာ ရည္ညႊန္းကာ ထိုဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ စကားထာ၀ွက္ပါေတာ႔မည္ဆို၍ စကားထာ၀ွက္ခဲ႔ရသည္ဟု ထို "ျမန္မာျပည္သား" စာအုပ္မွာပင္ ဖတ္ခဲ႔ရျပန္ရာ သည္ဘက္ေခတ္၌ ဆဲေရးသည္ဟု ယူဆေသာ အယူမွာ မွားယြင္းေနေၾကာင္း နားလည္ခဲ႔ရျပန္သည္။
အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ္သိထားေသာ စကားလံုးေလးေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ဆိုလိုခ်င္သည္က စာနည္းနည္းဖတ္လွ်င္ နည္းနည္းသိသည္။ မ်ားမ်ားဖတ္လွ်င္ မ်ားမ်ားသိသည္ဟု နားလည္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔သိရာ၌ မိမိဗဟုသုတ တိုးပြားလာသလို၊ ရမ္းသန္း၍ ထင္ေနေသာ အထင္မ်ားလည္း ေ၀၀ါးရာမွ ၾကည္လင္ျပတ္သားလာ၏။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားလာသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း ရသည္။ ၿပီးေတာ႔ မိမိသိထားေသာ အသိတစ္ခုကို ျပန္လည္ အသံုးခ်ႏိုင္လာ၏။ မ်ားမ်ားဖတ္သူက မ်ားမ်ားသိထားရာ ေရွ႕က သူတို႔သိခဲ႔သမွ် အသံုးခ်ျပထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို နည္းနည္းသိသူမ်ားက ရွာေဖြေလ႔လာရ၏။ သူတို႔နည္းတူ သိလာရေသာအခါ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရ၏။
သို႔ေသာ္ စာဖတ္ျခင္းသည္ သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္၊ သိလာသမွ်ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားရေအာင္ ဖတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္တာလည္း စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိနားလည္လာျပန္ပါသည္။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ။
စာေတြက မ်ိဳးစံုရွိသည္။ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုပါသည္။ က႑ မ်ားစြာရွိသည္။ ငယ္စဥ္မွ ေသသည္႔ တိုင္ေအာင္လည္း စာေတြဖတ္ခဲ႔ ၊ဖတ္ဆ၊ဲ ဖတ္ၾကရဦးမည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ႔ စာထဲက တစ္ခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္တာ ထင္ရွားသည္။ အပ်င္းေျပဖတ္ဖတ္၊ ရည္ရြယ္၍ ဖတ္ဖတ္ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္တာျဖစ္သည္။ ဘာခံစားရမလဲ၊ ဘာေတြ ဗဟုသုတ ရမလဲ၊ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိရမလဲဆိုသည္႔ အေတြးမ်ိဳးႏွင့္ ဖတ္တာျဖစ္သည္။ မဖတ္ခင္ႏွင့္ ဖတ္ေနဆဲမွာေတာ႔ သည္အေတြးမရွိ။ ရွိလွ်င္လည္း စာဖတ္ၿပီး ဘာမွမရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘာရမလဲဆိုေသာ အေတြးႀကီးက လႊမ္းမိုးေနလွ်င္ တကယ္ဖတ္လွ်င္ ဘာမွမရေတာ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေတြ႕ သိခဲ႔ဖူးသည္။
စာကို စာလိုဖတ္၊ ၿပီးမွ ေတြးေတာဆင္ျခင္၊ သည္လိုလုပ္မွ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ကို က်က္မိကာ ေနာက္ဆို သူ႔စာပဲ ဖတ္ေတာ႔မည္ဆိုၿပီး စာကို ေရြးဖတ္ကာ၊ ဘာမရလဲဆိုသည္႔ ေမးခြန္းကို ေျဖၿပီးသားျဖစ္ သြားတတ္သည္။ စာေရးသူေပးတာႏွင့္ မိမိလိုခ်င္တာ ကိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္သူက ဘာကို ဖတ္ပါဟု ေျပာစရာမလိုေတာ႔။ စာကို စံုေအာင္ ဖတ္ပါတို႔၊ ေရြးဖတ္ပါတို႔ ဆိုေသာ စကားေတြကို နားမ၀င္ေတာ႔။ ကိုယ္႕ဘာသာ သိလာသည္။ ဘယ္သူက ဘာေတြေရး၍ ဘာေတြေပးေနသည္။ ဘယ္စာအုပ္ဖတ္လွ်င္ အက်ိဳးမရွိ။ သည္လိုသိသြားၿပီး စာထဲက ဘာရမလဲဆိုေသာ အေတြးက အလိုလိုေပ်ာက္သြားသည္။ တကယ္ရတာကိုေတာင္ ခံစားမိေနၿပီမဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ စာဖတ္ျခင္းသည္ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၍ ဖတ္သည္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ႔သလို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိဥာဏ္ေတြ ျပည္႔ေနဖို႔ ဖတ္တာမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ အသိ ဥာဏ္ေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖည္႔ေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေတြးၾကည္႔ပါ။ စာေရးဆရာဆိုလွ်င္ေတာ႔ ဗဟုသုတ ျပည္႔ေလ ေကာင္းေလမို႔ သူ႔ဘာသာ သူေတာ႔ အက်ဳိးရွိေပလိမ္႔မည္။
တျခားလူအတြက္က်ေတာ႔ ထိုသုိ႔မဟုတ္။ ဗဟုသုတေတြရ၊ အသိဥာဏ္ေတြရင့္က်က္ေနျခင္းသည္ စာေရးဖို႔မဟုတ္။ ပညာရွိ သုခမိန္ႀကီးလုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္။ ငါတတ္တယ္ကြဟု ေမာ္ၾကြားကာ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ လုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္။ စာအုပ္ဘယ္ႏွစ္အုပ္ ဖတ္ၿပီးပါၿပီဟု ၾကြားခ်င္၍ စာဖတ္တာလည္းမဟုတ္။
အဓိက က စာဖတ္ၿပီး ရလာေသာ ဗဟုသုတေတြ၊ ရင့္က်က္လာေသာ အသိဥာဏ္ေတြက ထိုသူကို ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ကာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ဆိုတာ သြားေတြ႕ရသည္။
လူေတာထဲမွာ လူေတြႏွင့္ ေနသည္။ အမွားနည္းေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ဖို႔ မိဘ၊ ဆရာသမားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတြ ရွိသည္။ စာအုပ္ ဖတ္လွ်င္ေတာ႔ ထိုသူေတြက ဘာမွ်မေျပာလည္း ကိုယ္႔ဘာသာ နားလည္သြားသည္။
ဘယ္သူႏွင့္ဆို၊ ဘယ္လို ေနရမည္။ ဘယ္လို ဆက္ဆံရမည္။ ဘ၀ကို တိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ဘ၀ကူး ေကာင္းေစခ်င္သည္။ စသည္ျဖင့္ စာစံုလွ်င္ စံုသလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ထိန္းေက်ာင္းသြားႏို္င္သည္။ တစ္ခုေတာ႔ရွိသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ဖို႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ပိုဖတ္ဖို႔ေတာ႔ လိုမည္။ ဒါလည္း ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ် မလုပ္ရ။ စားမ်ားမ်ားဖတ္လာလွ်င္ စာအုပ္ေတြကပင္ မိမိကို လမ္းညႊန္သြားလိမ္႔မည္။ "ငါ့ကိုဖတ္ရင္ မင္းအခ်ိန္ကုန္တာေပါ႔"၊ "ငါ႔ကိုဖတ္ပါ၊ မင္းအသိဥာဏ္ေတြ ထပ္ၿပီး ပြင့္သြားလိမ္႔မယ္" ဟု စာအုပ္ေတြကပင္ ေျပာလိမ္႔မည္။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အၿမဲထိန္းေက်ာင္းေနႏို္င္ရန္ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရင္းႏွင့္ ရပ္မပစ္ပါႏွင့္။ ဖယ္ရွားမပစ္ပါႏွင့္ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစ။ စာအုပ္ေကာင္းေတြကို ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို စာစံုေအာင္ဖတ္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆိုပါဦးမည္။ တခ်ဳိ႔က သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ စာေတာ္ေတာ္ဖတ္သည္ဟု အထင္ေရာက္ကာ တခ်ိဳ႕ စာေတြကို ဖတ္သင့္ပါလ်က္ ကိုယ္႔ဥာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ နိမ္႔သည္ဆိုကာ ဖတ္စာရာမလိုဟု ဖယ္ရွားတတ္သည္။ ထိုသူေတြမွာ ဘာသြားေတြ႕ရသလဲဆိုလွ်င္ ရံဖန္ရံခါ၌ လူအမ်ားက လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အမွားမ်ိဳးကို သူတို႔က အမွန္ဟု ထင္ကာ လမ္းလြဲေနတာ ေတြ႕ရေလသည္။
လူတိုင္းကေတာ႔ မွားၾကေပလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သည္႔သူ မွားၿပီဆိုလွ်င္ သူမ်ားထက္ ထူးျခားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မွားတတ္ျပန္သည္။ သည္ေတာ႔ စာဖတ္သည္႔သူ မွားရျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ အသိဥာဏ္ေတြ ဖြင့္ေပးမည္႔စာ (သို႕မဟုတ္) ရွိေနသည္႔ အသိဥာဏ္ကို လႈပ္ႏိႈးသည္႔စာမ်ိဳးကို ေရွာင္ကာ ထပ္မဖတ္ဘဲ ကိုယ္႕ဘာသာ လူတတ္ႀကီးလုပ္ေန၍သာ မွားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေပသည္။
သည္မွ်ဆိုလွ်င္ "ဘာေၾကာင့္စာဖတ္သလဲ" ဆိုေသာ ေမးခြန္းကေလး ရွင္းေလာက္ေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းရေသာ ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ စာေတြဖတ္ရသည္ဟု နားလည္ႏိုင္ၿပီ ထင္ပါသည္။ ထပ္ဆိုပါရေစ။ စာေကာင္းေတြကို မ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြန္းအားေပးရန္၊ သတိေပးရန္ အတြက္လည္း အဆက္မျပတ္ေအာင္ ဖတ္ပါ။ ထိုသို႔ဖတ္မွလည္း စာဖတ္သည္ဆိုေသာ အလုပ္ႏွင့္အညီ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရလာမည္ျဖစ္သည္။
အေသခ်ာဆံုးကေတာ႔ စာေကာင္းေတြကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ဖတ္သူသည္ သူ၏ အသိဥာဏ္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ပြင့္လင္းတိုးတက္ေနမည္ ျဖစ္ၿပီး ေလာကထဲမွာ ေနထိုင္ရာ၌ တျခားသူေတြထက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈ၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈေတြ အနည္းႏွင့္ အမ်ား သာလြန္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလ႔လာ သံုးသပ္မိပါေတာ႔သည္။ ။
ဆူးသစ္
မႈခင္းရႈေထာင့္မဂၢဇင္း
၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ
{Ref:အျဖဴေရာင္လမ္းကေလး}
No comments:
Post a Comment