" အတၱကန္ ့လန္ ့ကာကိုဖြင့္ၾကည့္ပါ "

 

မိုးေတြအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့မနက္ခင္းတစ္ခုေပမယ့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ကမာၻေအးဘုရားေရွ႕က ကမာၻေအးဘုရားလမ္းမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ သြားလာလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔ေနပါတယ္။ ဘုရားပရ၀ုဏ္ရဲ႕ ၀င္ေပါက္နားေဘးဘက္က်က်ေနရာေလးမွာေတာ့ ေယာဂီေရာင္ထမိန္နဲ႔ ရင္ဖံုးအကၤ်ီအျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားတဲ့အမယ္အိုၾကီးတစ္ေယာက္ ပုဆစ္တုပ္ေလးထိုင္ေနတယ္။ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႔ အေရးအေၾကာင္းေတြမ်ားလြန္းတဲ့အေရျပားေတြကေတာ့ အမယ္အိုရဲ႕အသက္ဟာ ခုႏွစ္ဆယ္ေအာက္ရွိမေနႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ျပဆိုေနပါတယ္။

အခါခါေလွ်ာ္ဖြပ္ထားလို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ျပီး ရိေနပံုေပါက္တဲ့အျဖဴေရာင္ရင္ဖံုးအကၤ်ီနဲ႔ အဖာအေတးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ေယာဂီထမိန္ကို၀တ္ဆင္ထားတဲ့အဖြားရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ဟာ သူ႔ေရွ႕ကခ်ထားတဲ့ အေၾကြအနည္းငယ္ရွိေနတဲ့ ခြက္ကေလးတစ္ခြက္ေၾကာင့္ သိသာေနရတယ္။

အမယ္အိုရဲ႕ေရွ႕ကသြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြကို မႈန္ရီတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲၾကည့္ေနေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေရွ႕ကခြက္ကေလးထဲကို ေငြေၾကးစေလးေတြထည့္ေပးသြားတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ဆုေတြအမ်ားၾကီးေတာင္းေပးေနေလရဲ႕။

ကမာၻအရပ္အရပ္မွာ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြမ်ားျပားလာမႈနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့နည္းတူ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း လက္ရွိအခ်ိန္ထိ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သက္ၾကီးရြယ္အိုအေရအတြက္ဟာ ႏိုင္ငံ့လူဦးေရစုစုေပါင္းရဲ႕ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေျခာက္သန္းေက်ာ္ထိရွိလာေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကမာၻအရပ္ရပ္ကသက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ အမ်ားဆံုးေတြ႔ၾကံဳရတတ္တဲ့ျပႆနာတစ္ရပ္ကေတာ့ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာတဲ့အရြယ္မွာ ေစာင့္ေရွာက္မႈမခံရဘဲ စြန္႔ပစ္ခံရျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီျပႆနာဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ ေတြ႔ၾကံဳရတတ္တဲ့ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ျပီး ဖြံ႔ျဖိဳးမႈနည္းပါးျပီး ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာ့ အၾကီးမားဆံုးျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းမႈေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့လူကုန္အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အေျခအေနမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြဟာ မိသားစုအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုအျဖစ္အျမင္ခံလာရတယ္။ 

ဒီအခါမွာ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြအေနနဲ႔ စြန္႔ပစ္ခံရျခင္းမ်ိဳးေတြၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အျပင္ အခ်ိဳ႕သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကေတာ့ စြန္႔ပစ္ခံရတာမဟုတ္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ပူအိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာသေဘာမ်ိဳးေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ျပီး လူစည္ကားရာေနရာေတြျဖစ္တဲ့ ဘုရားပုထိုးေတြ၊ ေစ်းေတြ၊ လူသြားလမ္းအစရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ဒါမွမဟုတ္ အေသးအဖြဲပစၥည္းေလးေတြေရာင္းခ်ျပီးေသာ္လည္းေကာင္း စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းတဲ့မိသားစုအေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္တဲ့တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ေျဖရွင္းလာၾကရတယ္။

ဒါဟာျမန္မာႏိုင္ငံက သက္ၾကီးရြယ္အိုအေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳေတြ႔ရတတ္တဲ့ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျပႆနာတစ္ရပ္ပါ။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေပါင္းမ်ားစြာဟာ လူစည္ကားတဲ့ေနရာေတြမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရင္း ဒါမွမဟုတ္ ပင္ပန္းၾကီးစြာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း တရားဓမၼနဲ႔ေမြ႔ေလ်ာ္ေနရေတာ့မယ့္ သူတို႔ရဲ႕တတိယအရြယ္ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကီးစြာ ျဖတ္သန္းေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစုဆင္းရဲေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးေတြအတြက္ ကူကယ္ရာမဲ့ေနဆဲပါပဲ။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာလိုေနရာမ်ိဳးေတြရွိေနေပမယ့္လည္း ၀န္နဲ႔အားမမွ်တဲ့အခါမွာေတာ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုအမ်ားအျပားအျပင္ေရာက္ေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့အရြယ္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္စြာနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ရင္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေနၾကရတယ္။

ဒီလိုကံမေကာင္းရွာတဲ့သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ကိုယ့္အနီးနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကံဳေတြ႔ေနၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အခ်ိန္ေပးေတြးေတာမိတဲ့သူ အေတာ္နည္းပါမယ္။ အခ်ိန္ေပးေတြးေတာမိရာကေန အကူအညီေပးလာဖို႔ဆိုတာက ပိုလို႔ေတာင္ နည္းပါးပါေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႔ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးအကုန္ခံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကားအေကာင္းစားၾကီးေတြမွစီးခ်င္လို႔၊ မ်က္ႏွာအလွျပင္ခ်င္လို႔၊ ေရႊေတြေငြေတြစိန္ေတြ ညြတ္ေနေအာင္၀တ္ခ်င္လို႔၊ ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္လို႔၊ သူမ်ားထက္သာခ်င္လို႔စတဲ့ အတၱဆန္လြန္းတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြမနည္းမေနာကုန္ခဲ့ျပီ။ 

ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္အသံုးျပဳလိုက္တဲ့ပိုက္ဆံရဲ႕ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေတာင္မတတ္ႏုိင္ရွာလို႔ ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြ၊ ကိုယ္စားခဲ့တဲ့အစားအေသာက္ရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္ကိုမွမစားႏိုင္လို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကီးစြာ ဆာေလာင္စြာအိပ္စက္ေနရသူေတြကိုေတာ့ ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြပာာ ကိုယ့္ထက္ျမင့္တဲ့သူေတြကိုသာၾကည့္ရင္း သူတို႔လိုေနခ်င္၊ သူတို႔လိုစားခ်င္နဲ႔ အားက်ေနခဲ့ၾကျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္နိမ့္ပါးတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ လူေတြဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ေနလဲဆိုတာကိုေမ့ထားခဲ့မိၾကတယ္။ 

ကိုယ္လိုခ်င္တာဆိုရင္ ေသာင္းသိန္းခ်ီေနပါေစ ေစ်းမဆစ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ကံမေကာင္းရွာသူေတြအတြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ရဲ႕ေအာက္ဆံုးထဲက အေၾကြေလးေတြကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနခဲ့တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အျမင္ေတြ အတၱနဲ႔ မႈန္၀ါးေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေတြကို လံုး၀ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔အတြက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ေလာဘတၾကီး မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ပမာဏနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္က ခိုကိုးရာမဲ့ရွာသူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ျမင္တတ္လာျပီး သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ေတြအနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္အဆင္ေျပလာဖို႔ ၾကည့္တတ္လာမယ္လို႔ေတာ့ မရဲတရဲေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ မာနနဲ႔ အတၱရဲ႕ကန္႔လန္႔ကာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အျပင္ေလာကမွာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရသူေတြရဲ႕ တကယ့္ဘ၀ကို ျမင္ေတြ႔လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

သိပ္မၾကာခင္မိုးေတြရြာခ်လိုက္ေတာ့ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ေပမယ့္ ထီးရြက္ေတြက်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ထီးေလးက အမယ္အိုကို မိုးေရမစိုေအာင္ ကာကြယ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မိုးေရေတြစိုရႊဲသြားေပမယ့္လည္း အမယ္အိုအိမ္မျပန္ႏိုင္ရွာဘူးေလ။ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ရွာေက်ာင္းေနရတဲ့ဘ၀မွာ ဒီအခ်ိန္အိမ္ျပန္သြားရင္လည္း ေရေသာက္ျပီးအိပ္ေနရေတာ့မွာဆိုေတာ့ မိုးေရေတြရႊဲရႊဲစိုျပီး ခိုက္ခိုက္တုန္လာေနေပမယ့္လည္း ၀မ္းစာေရးအတြက္ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ရင္း ဆက္ေတာင္းေနရဦးမွာပါ။

Thurein Hlaing Win

Classic Burma News